Rodada Nocturna

Dinsdagavond, 19:00, opgewonden geroezemoes voor de "Cyclewear" fietsenwinkel, fietspompen en waterflessen worden doorgegeven. Twee blokken om de hoek van mijn appartement in Sabaneta

Blinkende helmen, glimmende pakjes, opgewekt gelach en de inmiddels bekende "Guanabana Bocadillos", mierzoete smeuïge snoepjes die goed dienst doen bij het fietsen, maar ik eigenlijk niet lekker vind. Een soort Colombiaans Red Bull effect. Het is donker, auto's zigzaggen om elkaar heen rond het drukke Parque de Sabaneta, de werkdag is voorbij; en onze fietstocht kan beginnen. We zijn denk ik wel met zo'n 50 fietsers, waar van de meesten, al blijkt snel, grotendeels hun energie in hun fiets outfits en praatjes stoppen in plaats van in hun snelheidsverbeteringen. Dat komt mij opzich goed uit, rustig beginnen en kijken hoe zo'n groepstocht in zijn werk gaat! We verlaten Sabaneta, steken in fietserszwerm de autoweg over, en dan een glooiende, geel gemarkeerde verkeersbrug met aan de rechterhand de schitterende lichten van het dal van Medellín. We voegen ons half in de greppel naast de auto's, en ik zie een spoor aan rode achterlichten langzaam oomhoog kruipen. De bergen in: een klim naar het bergdorp Caldas die naar werd vermeend zo'n 12 km zal duren. In volle euforie haal ik fietsers in, het liefst de mannen met de duurste pakjes, schoenen en opschepperige kuitspieren; wat zitten ze nou stoer te doen met hun Ultimate Bikewear, opgegroeid in de bergen maar niet zulke berggeiten dus! Het aangegeven level van de route was dan ook Low-Medium, en mait, het is natuurlijk ook geen wedstrijd. Aan de andere kant ben ik ook verbaasd over hoe goed de samenwerking gaat tussen mijn mountainbike en mij; die trainingen in Barcelona de Tibidabo op hebben mijn klimspieren taai gemaakt. Tevreden kachel ik door en neem ik deze totaal nieuwe fietsomgevingsfactoren in me op, want eigenlijk (sport)fiets ik nooit in het donker, laat staan tussen een groep colombianen, midden in het verkeer, en bergopwaarts.

De bochten slingeren omhoog, scooters stuiven weg, een mannetje met oude pet en nog oudere stadsfiets probeert ons bij te houden, rammelende karren met allerlei soorten eten zwalken over straat, en ik sluit me aan bij een groepje mannen dat wel een redelijk tempo gaat. We komen door kleine dorpjes, langs tankstations, schallende salsa muziek, grove, afgebrokkelde drempels dwars over de straat en daaroverheen bumpend de piepende maar ijzersterke streekbussen. De groep verdunt, en ik zie nu nog een stuk of 5 bekende fluoriserende ruggen, die ik dacht bij de start ongeveer ook wel gezien te hebben. We verlaten het dorp en beginnen aan een weg die ik herken van de lange autoweg naar Jericó een paar weken geleden, op tour met de muzikanten. Een hellende, eindeloze klim volgt. Af en toe is er straatverlichting, grotere vrachtwagens passeren me, en ik zie nog maar twee fietsers. We zijn al zeker meer dan een uur op weg en ik snap niet waar Caldas blijft. De fietsers voor mij drijven steeds wat verder weg vooruit. Meteen zeg ik binnensmonds sorry voor mijn conditie-veroordelingen, en geef ik ook toe dat ik te snel te veel beenenergie tegen deze berg aan heb gegooid. Mijn lijf is aan het verzuren, uitlaatgassen vertroebelen het vooruitzicht, de fietsers worden vlekken en ik zie nergens borden. Hé... Verlaten parkeerplaatsen en flikkerende wegrestaurants krijgen me vragend aan. Wat doe jij hier?

De klim begint eindelijk af te vlakken, het wordt donkerder en stiller, ik steek en grote brug over, en dan zie ik zo'n 100m voor me twee fietsers ieder een andere afslag nemen. De een gaat schuin omhoog naar rechts, een andere klim op lijkt het, en de andere rijdt vol snelheid de felverlichte auto-tunnel recht voor ons in, met een gigantisch bord ervoor met rode streep door het fietsersbord. Ik sta stil en geef toe dat ik redelijk verdwaald ben, het is flink donker, ik ben verzuurd en boos op de zogenaamde locatie van Caldas, en een klein beetje op mijn trotse zelf-inschatting. Op spontaan besluit duik ik de tunnel in, die is tenminste verlicht. De auto's rijden gelukkig rustig, en net na de tunnel zie ik een groepje mannen in identieke wielersshirts uit hun bidons drinken. Vrienden! Ik glimlach, verberg mijn gehijg, neem wat stoeren slokken uit mijn leeuwenbidon en volg de eerste heren... recht omlaag het volgende dal in. Ohnée he, daar gaan al mijn gezwoegde hoogtemeters. Dan maar even genieten van het omlaag zwieren, en na een aantal minuten afdalen het duistere, donkergroene dal in, stopt een van de mannen gelukkig in de berm. "Hola, eres del Tour de Cyclewear también?" Si, si, verzekert hij me, geen probleem. Hij wijst naar de andere kant van de autoweg, daar staan nog een stuk of 6 soortgenoten te wachten en zwaaien. We gingen hun even ophalen! Langzaam begint het te dagen: die berg was geen onderdeel van de route, we zijn inderdaad een stuk verder, en ik ben blind een kopgroep gevolgd die een ander plan hadden vanavond. Best wel grappig en ik heb een innerlijke slappe lach om deze gekke situatie. Ondertussen zie ik dat mijn pedaal loshangt. Een van de mannen springt snel naar voren om het recht te zetten. Met grote ogen kijken ze me aan. Een jonge hollandse vrouw, rood wijd t-shirt, gympen met moddervlekken, een oranje-blauwe mountainbike met een te laag stuur, niks aerodynamisch of shiny, laat staan klikschoenen... in de kopgroep?

Ze lachen hartelijk (en een beetje perplex) en nodigen me uit in hun peloton. Mijn tempo heb ik al bewezen, zeggen ze. We maken rechtsomkeert terug de berg op naar die tunnel in de verre verte. Een lekkere helling voor de extra dus. De mannen gaan een paar keer per week op fiets-pad met z'n allen, in hun grijs-gele wielershirts, ze zijn rond de 40-50, bijna allemaal uit Medellín, en kennen de nachtelijke routes gelukkig blind. Klimmend voel ik voor het eerst hoe dat is, in een 'team' fietsen. Enorm handig en aanmoedigend! We nemen een alternatieve route terug over een nieuwe snelweg (hier is de fiets een evenredige deelnemer op autowegen), en al snel verbaas ik me over al die meters die we geklommen hebben. Na zo'n 20 minuten komen we aan in ... Caldas! Aha. Het was dus een van die eerste dorpen met tankstations en salsa kroegen! We komen weer wat bekenden van de groep tegen, en zetten geinend de afdaling in. Ze zitten vol met grapjes en plagerijen, vertellen me over routes in de regio, pesten elkaar met verschillende snelheden en zwaaien een paar andere wielrenners gedag. Na de eindeloze afdaling belanden we terug in het 'dorp' in een café op de hoek naast de bibliotheek, waar ze me uitnodigen voor "Avena", wat haver betekent. Lekker, havermelk, dacht ik eerder al. Maar het blijkt een soort mierzoete vla-achtige drank, met een haversmaakje. Alles voor de schijn-gezondheid en gemuteerd fastfood! Eigenlijk is het meer gewoon aangelengde gele vla. Vaag spul, maar heel populair hier en prima energie om een beetje van mijn avontuur-verbranding aan te vullen. Ook komt er een mandje "Pan de queso" op tafel, een soort brood-deeg-kaas rondjes. Ik geef me over aan deze niet-vegan maar traditionele wieler-snack ervaring. Daarna nodigen ze me uit voor volgende rondes en mag ik van hen betreft bij het wielergroepje, we wisselen nummers uit en ik krijg een persoonlijke escorte naar mijn deur een paar straten verderop. De volgende dag heb ik al drie appjes ontvangen en weet ik vanaf nu mijn fiets-buurtvrienden te vinden; hopelijk kan ik het vrouwenquotum  zo een beetje opdrijven.

'S avonds lees ik de groepsapp van Cyclewear: "Alquien ha visto la chica holandesa con la camisa roja"? De fietsenmaker die mijn banden vorige week verving zit ook in de organisatie en was mij uit het oog verloren. Ze vragen of de hollandse fietsster met rood shirt ergens gezien is. Een van mijn nieuwe pelotonvrienden antwoordt met onze groepsselfie, dat ze me opgepikt hebben op de autoweg in het volgende dorp richting Amagá, en ik krijg nog een bericht van weer een andere, onbekende fietser met complimenten over mijn tempo. Ik bedank iedereen voor de nieuwe en spannende ervaring en ga met een voldaan gevoel naar bed. Nieuwe route, nieuwe nachtelijke fietservaring, avontuurlijk verdwaald, toffe wielervrienden gemaakt, even best gestresst en uiteindelijk goed vermoeide benen; heerlijk!

Donderdag gaan we weer, dit keer niveau Medium-High... wie weet welke berhelling we nu gaan beklimmen; ik zal het in elk geval iets minder roekeloos doen en ook niet meer zomaar achter elke glimmende wielrenner aan kachelen. 

Fietskusjes xxxxx