Van yogales tot rooftop lounge

10 september 2022 - Medellín, Colombia

In de metro, spitsuur, halfzonnig, zo rond 16:45 en op weg naar het centrum

De metro stroomt vol. Als “El Poblado” wordt omgeroepen stapt nog een groep in mijn coupé en zit ik geklemd tussen tassen, borsten en billen. Iedereen blijft er vrolijk onder, dus ik glimlach en het wordt de volgende halte, in uitstap-alliantie met de vrouw links voor me in dezefde situatie. De brug over en de metro terug, en kort daarna loop ik het ondertussen bekende station uit. Schelle bachata muziek, bedelende ouders met een baby in de armen (dit beeld zie je hier regelmatig...), een bananenkraam, zoevende auto’s die doen of het zebrapad een versnellingsstrook is, opgewonden scholieren met roze en groene rugzakken, de altijd aanwezige gebakken vlees taferelen en tussendoor nog een verdwaalde dreadlock hippie die stoicijns armbandjes vlecht. Een knus geheel dat begint te wennen. Na wat verkenning van dit chique gebied - Estefania steekt telkens haar pink op als ze erover praat - kom ik een halfuur te vroeg bij de yoga school. Ze zijn pas twee dagen open, de muren wit-blauw en spaans bespreukt, en er hangt een rust die ik al een tijdje zocht.

”Es la primera vez que hacen Kundalini yoga?” Vraagt het in het wit gekleedde goeroe-achtige wezen op het podiumpje. Ik was vergeten deze les gekozen te hebben, maar ging met goede moed op de mat zitten, naast Matra, een Filipijnse verlegen jonge vrouw. De docent blijkt zo’n zeer serieuze sobere yoga figuur, zonder glimlach en zichzelf positionerend als een soort narcistische god. De les was verder alsnog fijn en vooral een mindfulness oefening om me niet aan hem storen. Na afloop staat Matra om het hoekje te wachten, het is donker geworden.

Ga je naar het station? Vraagt ze. Ik vertel dat ik trek heb en op missie ga naar een vegan eethuisje. “Nee joh, ik ken wat beters. Ik nodig je uit, maar eerst gaan we even langs mijn huis om geld te halen.” We beginnen te lopen en ik verwonder me over haar initiatief. Ik stommel achter haar aan, afdalend, pleintjes overstekend, de straatjes worden stiller en we komen door een Tarzan-achtig stadspark. Ik zie niemand meer en de weg wordt schimmiger. Het TL licht van een supermarkt flikkert in de verte, achter hoge hekken waar afval voor gedumpt ligt. Wie is deze Marta? Ze is klein maar fors, oogt sterk en ik krijg geen hoogte van het plan. Ik besluit al mijn twijfels opzij te zetten en van het beste uit te gaan: een avontuur. 

We betreden een woonflat met chique trap, en ineens sta ik in een prachtig appartement met kunst, planten en hangmat. Ze kleedt zich om, en laat me haar hobby zien: leer bewerken. Ze heeft riemen en tassen, allemaal zelfgemaakt, en heeft dat geleerd van een of andere leer kunstenaar in Mexico. Als we buiten staan rijdt er een lichtgroene glanzende auto voor: "onze Uber!" jubelt ze. Ondertussen ben ik erachter dat ze tot haar 8ste in de Filipijnen woonde, toen naar San Diego, California vloog voor de rest van haar school. Daarna studeerde ze in Nicaragua, Costa Rica, Ecuador om uiteindelijk te landen in Medellín, “de mooiste stad op de wereld”. Gedurende de avond zullen nog veel verassingen zich bij haar verhaal voegen. 

De Uber stopt voor een torenhoog lichtbruin hotel dat uitpuilt van de planten. Uit de lobby klinkt een loungebeat, er hangen rosé-gouden lichten en de intens vriendelijke ober wijst ons een tafel. Ik voel me verdwaald met mijn yogalegging en rugzak, en grinnik want wat ís dit? Voor ik het door heb zitten we in een chique diner bij het design Hotel 23. Ze vertelt vorige maand in Amsterdam geweest te zijn (“Un paraíso, las drogas!”), ik hoor verhalen over allerlei ingewikkelde exen - de meeste muzikanten -, en we vergelijken onze ouders’ beroepen. Haar vader is boot-chef en kookt de wereld rond. Verder kent ze een Colombiaanse pianiste die banden met mijn Iberacademy blijkt te hebben. En zo zijn er nog veel opmerkelijke verhalen; ze volgt cursussen keramiek en glas maken, zit in een Californian “paddo-association”, beoefent verschillende martial arts, is online graphic designer en is van plan over een paar jaar te stoppen met werken (geld lijkt nooit een issue geweest te zijn) om van het leven te genieten, en uiteindelijk terug te keren naar de familie Finca in de Filippijnen voor het echte leven. Ondertussen staan we in de lift die ons neerzet op een giga luxe dakterras met adembenemend uitzicht over een zwarte vallei met miljoenen lichtjes, een bruisend zwembad en de Medellinse elite. 

Als we op straat weer wat afdalen richting de metro belanden we in een enorme feestbende met drukke cafés en al snel ook jonge sekswerkers tussen de hitsige toeristen en straatverkopers. Kort daarna trekt er een activistische Feria voorbij die tegen de kinder-seks-industrie protesteert met dans, muziek en een microfoon. Een stad van heel veel beweging en directe contrasten. Overdonderd loop ik het laatste stuk met Matra mee, opnieuw door dat Tarzanpark dat lijkt te ontploffen van tropisch groen. Ze lijkt wat aangeschoten en vraagt naar mijn liefdesverleden, naar mijn ‘type’. Ze vervolgt dat haar exen eigenlijk allemaal vegetarische, muzikale, reislustige vrouwen waren en grijnst naar me. Hmm, ik zag de hint al wel een beetje aankomen en lach terug; “ik ben zeer gelukkig single hoor!”. Ze loopt me naar de metro en we zwaaien tot ziens in de drukke avond. 

Van yoga tot dakterras, het kan je zo gebeuren...

Foto’s

2 Reacties

  1. Caroline:
    11 september 2022
    Lieve Mait, wat maak jij veel mee zeg, van de ene verrassing in de andere. Maar allemaal leuke avonturen toch? Matra is heel verrassend… is ze van jouw leeftijd? Ga je weer naar de yogales? Het is vandaag hier ook mooi weer, niet warm maar windstil. We gaan wandelen. Xxx oma c
  2. Leila Kester:
    11 september 2022
    Mooi verhaal lieve maite, heerlijke dag zo onverwacht en zo veel contrasten!