Amazônia: Parte II

Donderdag 2 februari, uur of 19:00, het is net donker, en de laatste nacht op de boot is over de hangmatten neergedaald.

Nog wat dagboekfragmenten.

Ondergaande dag, de boot voelt al redelijk als thuis. Bekende gezichten, gewende maaltijden, een vreemd soort zwijgende connectie met de gringo's (wat is er toch zo awkward aan Europeanen?). Vanochtend werd ik wakker door de harde bel, de blauwe zeilen nog omlaag, harde regen, een lange ontbijtrij, slapende ogen. Vandaag was een hele donkere dag, totdat de zon doorkwam, dat was heel heet. De ochtend sprak ik met Jeane over leren, politiek, haar baan in het leger, de moeilijke dilemma's van Bolsonaro, en Lula, een "faco de dois curtos", iets als een mes dat in twee kanten steekt en schade aanricht. Mijn buur (derde hangmat verderop) sluit zich aan bij het gesprek, hij is met zijn vrouw al jaren onderweg, na 2 jaar Colombia en toen Ecuador gaan ze nu Brazilië proberen, ze kunnen echt niet terug naar Venezuela. We spreken over de diepe littekens, en mogelijk sombere toekomst, en tegelijkertijd spreken zo ook hoopvol, over solidariteit en liefde, een goede brug naar Freire's boek "Pedagogie van de hoop" dat door m'n hoofd wandelt. De regen klaart langzaamaan op, mensen kletsen, spelen, lakken nagels, turen in de verte, en om 11 is het alweer lunchtijd (gekkies). De rij is einde- en bewegingsloos - zeer bijzonder hoe vier mensen drie keer per dag voor honderden mensen koken in een keukenhut op een boot -, en ondertussen is er een melig gesprek ontstaan tussen Jeane, Rony, ook uit Venezuela, en mij, we doen een simultane Spaans, Portugees, Engels en Nederlands les, en vergelijken de woorden almorço/almuerzo/lunch, cafe de manha/desayuno/breakfast/ontbijt, en de meest verschillende, jantar/cena/dinner/avondeten, waar vooral de laatste tot de slappe lach leidt. Ze blijven steeds iets als "afro-ieten" zeggen, en na een paar probeersels wordt het Nederlands al snel opgegeven, al zullen ze nog dagen later naar me toe komen, me gespannen aankijken, en dan weer een nieuwe versie van 'avondeten' verzinnen. Jeane is ondertussen alweer verder gegaan met haar wilde Amazone verhalen, waaronder een gestoord avontuur over een 17m lange Anaconda slang die ze laatst moest vangen met haar 5 soldaat kameraden, in een zelfgebouwde val van netten, met een dierenspecialisatieteam, een paar meter van hun tentje dat was opgezet na motorpech in de selva. Dit hele gebeuren in het Portugees is natuurlijk de meest spannende taalles ooit, de middag is nog lang, en na een diepe siësta word ik verhit en verward wakker, mensen lopen rond zonder shirt, er huilen iets meer kinderen, en na wat probeersels tot lezen klets ik met de Australische Pool, en we proberen een spannend, semi giftig-uitziend drankje, "Tuchuao", van de Guaraná vrucht, en het gesprek gaat nog even voort met Rony over engels oefenen en kinderen opvoeden.

Waar ik de eerste uren op deze boot nog dacht dat ik veel van het reizen zou gaan missen, zo vast op een boot, kom ik er vandaag achter dat het misschien wel dé manier is voor echte ontmoetingen en verhalen, contacten met mensen uit allerlei hoeken van de regio (en een paar verdwaalde wereldreizigers), te lezen, reflecteren, bespreken, samen zijn, een soort 4-daagse boot community! Als je maar open bent voor de mensen, en wat de taal spreekt, dan beland je dus in een weekend in Manaus op avontuur met 4 Venezolanen en een Braziliaanse, met gezellige en muzikale koffies in de ochtend en met z'n allen slapen in een slaapkamer verdeeld over twee bedden. Dit is een nieuwe manier van reizen, en een aparte combinatie van heel relaxed luieren, heel veel menselijk contact - emotioneel en fysiek -, ontspanning, overprikkels... fascinerend! Ik zou dit dus zeker aanraden voor diegenen die een originele start van Brazilië willen maken. Nu verder met Freire en misschien spelen met die bijdehante Mari-Belli, het 7-jarige meisje dat heel veel kletst, knuffelt en al m'n pinda's op at. 

Twee interessante evenementen

Vrijdag, uur of 10:30, 3 feb 2023, voorop het dek, dit keer tussen de vrachtwagens en het ruim met grote netten uien, samengeperste kubussen aan blikjes, en we varen met zo'n 23 km/h de volgende regen in, grijze, wazige lucht slokt de boot langzaam op. Het is nog zo'n 180 km naar Manaus, we komen laat in de avond aan, en het is dus de laatste dag, met tot nu toe twee frapante gebeurtenissen, het lijkt wel of de Amazone goden me vrijwillig bezig houden, elke halve dag weer een nieuw contact, of in dit geval: een militaire controle. Rond 1 's nachts hoor ik mensen uit hun hangmat klimmen, er wordt iets door een speaker geblérd - blijkbaar heeft de boot een informatie systeem - mensen verzamelen hun bagage en hangen hun hangmatten hoog bovenin de haken, en vanuit de verte zie ik felle lichten steeds dichterbij onze boot komen. Slaapdronken probeer ik logisch na te denken, grappig hoe je dan een strategie verzint voor een totaal onbekende situatie. Er komt drugscontrole op de boot, en in een opwelling verstop ik m'n camera's en laptop in m'n hangmat, wat er verdacht uitziet natuurlijk, en terwijl ik dit doe besef ik dat iedereen z'n spullen gewoon op de grond legt. Mijn hangmat hangt als enige met een soort zwangere buik aan verdacht-uitziend-pakket, een stuk lager en opvallender dan de rest van de doekenzee. Net op tijd, als we al aanmeren bij de donkergroene Amazone rand, de glimmende boot met "Marinha de Amazônia" en marcherende Brazilianen op de steiger, denk ik aan m'n militaire vriendin. Natuurlijk! "Hee schat, doe maar rustig, leg al je spullen gewoon onder je hangmat, dan doen ze ff controle en dit is allemaal heel normaal", zegt ze zo ongeveer in het Portugees. Gerustgesteld draai ik mijn slaapdronken tactiek terug, om meteen naar de andere reling van de boot gestuurd te worden, naar de groep met vrouwen en baby's. Aan de andere kant van de opgeknoopte hangmatten staan de mannen, met hun ruggen naar ons toe en de handen op het achterhoofd. Die arme roze brit (mét roze T-shirt) wordt ondervraagd maar snapt er natuurlijk niks van. De hysterische Amerikaanse tiener-blondine loopt langs onze rij als iemand met een wel zorgwekkend laag benul van wat er gaande is- en wordt - ze heeft geluk - rustig aan de kant gezet door een van de vrouwelijke militairen. Dan komen er vier militairen ons dek op, met een hele actieve drugshond. Het wordt stil op het dek, en met honderden ogen, oma's en baby's inclusief, volgen we het pad van de hond en de zwarte legerkisten. Bij een aantal tassen snuffelt hij wild, maar na een uur billen knijpen en stiekem glimlachen naar de mede-vrouwen aan mijn kant is alles oké, en kunnen we weer gaan slapen. Als mannen en vrouwen zich weer over de hangmatten vermengen loop ik langs die maffe Indiana Jones en de twee Britten. "Leuke extra experience", grinniken we. Indiana Jones glimlacht, duidelijk in zijn nopjes met zijn safari hoed "jaha!!". 

Een paar uur later bij het ontbijt staat hij achter me in de rij, en net als ik bedenk hoe bizar het is dat ik nu op dag 4 nog steeds niet met deze man gepraat heb, maakt hij oogcontact en komt vrolijk naast me zitten. De ochtend is nog vroeg en grijs, maar we starten een 3-urig gesprek over reizen, leven, en de overlap tussen professioneel zwemmen en in een orkest spelen. Hij heet Chris (denk ik!), is Oostenrijks, groeide deels op in Hongarije, werkt in software design en heeft een eigen bedrijf voor het in kaart brengen van olievelden, werkte voornamelijk in Libië en Iran, en nu voor een drinkwater project in Burkina Faso ("ook gewoon vloeistof" zegt hij droog), bezocht zo'n 60 landen volgens zijn trotse grimas, en komt sinds 7 jaar veel terug naar Colombia, z'n favoriet. Hij woont nu in Wenen, is manager en hoofdcoach van een professionele zwemclub, en vroeger was hij zelf topsporter, werd 8ste op het WK triatlon (een halve Iron man) in Florida in 2010, en 18de op het EK zwemmen. Nu traint hij zwemmers waarvan 4 op nationaal niveau, met naar zijn woorden een paar Olympische kandidaten. Een fascinerend figuur, dat is zeker. Hij wil z'n club verbeteren en ik geef hem tips over het mentor systeem met de muziekleerlingen van Iberacademy, waar hij geboeid aantekeningen van maakt. Van sport gaan we verder over fietsen, en hij vertelt over een Oostenrijkse ultrasporter die van Alaska naar Chili fietste in 78 dagen (3 maanden!) waar hij in het traject Mexico-Panama mee reed in de hulpploeg (dit fietste die gast in 2 weken, 230 km per dag). De verhalen houden niet op! Ik vertel over mijn (te) gekke opa's en oma's, met al hun reis en sportavonturen, en Chris is meteen enthousiast over mijn familie, natuurlijk ook als ik over m'n oom Boris vertel. We turen over de lange uitzichten, de Amazone die we achter ons laten, er landen wat tropische libellen en insecten op ons, en we vergelijken onze gekke verhalen in Leticia, hij over een klein reisbureau waar de eigenaar na grote schulden spoorloos raakte en zelfmoord pleegde, en ik vervolgens over de verliefde opa die me met mijn hand op zijn hart liet beloven dat ik terug zou komen, en dat hij dat ook al zeker wist want "liefde kent geen (leef)tijd". Het gesprek gaat verder over talent, topsport, ik vertel over m'n moeder en het Oostenrijkse roeiteam, en Pilates (hij is wellicht geïnteresseerd in een trainingsweek voor zijn zwemmers, mam!), de harde balletwereld, dilemma's met kinderen, talentontwikkeling, grenzen verleggen of overschrijden, mijn ervaringen in de muziek, en dan de sociale onrusten, hoe bouw je dat recept van motivatie, talent en discipline op in een gezonde omgeving? Met respect en vrijheid, komen we tot de conclusie. Én, met opkijken naar talenten. Hij gaat een organisatie opzetten die oud wereldkampioen zwemmers gaat verbinden met jonge zwemtalenten, een beetje zoals de Iber muzikanten die met het New World Symphony Orchestra uit Miami samenwerken, en aan de andere kant hun jonge leerlingen op de lokale muziekscholen lesgeven. Het volgende onderwerp is angst, en het belang van leven zonder angst en met hoop, de "angst-pandemie" van de pandemie, en hoeveel boeiends er op deze wereld te zien, voelen, bespreken is, zeker met een studie in Politicologie, of in zijn geval, Geologie. Het is leuk om weer eens een soort van like-minded reiziger te ontmoeten, die meerdere talen spreekt en ook het menselijke, on-toeristische gezicht van gebieden probeert te vinden. Het enige advies dat ik hem zou geven is om die tropische cowboy outfit wat lokaler te camoufleren, maar ach, het hart zit zeker op de juiste plek. Het is tijd voor de laatste boot lunch, até logo!

Bootreis #1 komt rond 22:00 ten einde, 3 nachten, 4 dagen, aanmeren in de diepe avond van Manaus, de haven, het is laat, de lichten zijn fel, het wordt heter naarmate we vaart minderen, en het avontuur van dit komende weekend is al aangebroken...