Een fluitconcert en een royale plensbui op de mountainbike

Zaterdag 8 oktober. Een weekend met mijn favoriete formule voor de boeg: La música & La bicicleta.

Na een rustige ochtend met een smakelijk (groen!) taartje bij een nieuw ontdekte koffiehoek, maak ik me met huisgenoot Daniel (de violist uit Bogotá) klaar voor vertrek naar het Colegio Alemán (het Duitse College) in Itaguï. We hebben chique grijze Iberacademy polo shirts (volgensmij heb ik nog nooit eerder zo'n ding aangehad) en we delen een taxi met een chauffeur die zich enorm opwindt over dwarse inhalende auto's, terwijl we de woonwijk uitstijgen naar een chiquer gedeelte op een heuvel. Glimmende hekken, streng kijkende bewaking, en héel veel hoge groene bomen. Dit is de Duitse school waar directeur Alejandro Posada in zijn tienerjaren ooit zijn passie voor het dirigentschap ontdekte, toen hij stiekem een koorrepetitie overnam van een zieke docent. Kort daarna zou hij op zijn 18de naar Wenen verhuizen om voor het eerst de sneeuw te zien! Maar dat terzijde.

We worden goedgekeurd en lopen de trap af, het ronde auditorium binnen, met stoelen op 360 graden rondom het orkest. Ze zijn aan het warm spelen, Dani voegt zich bij zijn muziekstandaard-wederhelft (muzikanten delen vaak een standaard met bladmuziek met een instrument-genoot), en de voorbereidingen kunnen beginnen. Er worden kleurrijke lichten en geluiden getest, de projectie van een aantal praatjes verschijnt op een scherm bovenin de zaal, er lopen mensen rond met kabels en bladmuziek, en daartussendoor klinken energieke tonen van Mozart's Divertimento's, onder begeleiding van woeste gebaren van de Maestro die voor dit concert over is uit Miami. Het is ontzettend fascinerend om dirigenten te leren kennen en van dichtbij aan het werk te zien - een muzikantensoort die ik nog niet eerder zo heb kunnen observeren. Mozart lijkt door Alejandro's lichaam te gieren, en veroorzaakt resolute armgebaren en plotse sprongetjes, en er worden strenge aanwijzingen gegeven in een fascinerende mix van verbaal en non-verbaal. Even later wenkt Vanesa me samen met de andere vrijwilligers. Ze neemt ons mee naar de artiestenkamer van de Maestro en de solo-fluitist, León Giraldo, die samen in eer aan hun bevriende componist Andres Posada (geen familie van) dit concert zullen leiden. Er staan een onaangetaste fruitschaal en waterflesjes op de donkere houten tafel, die later voor de sier zullen blijken. We rangschikken de bloemen en halen een lading snacks op (droge kaascroissant en zo'n schoolreis fruitsapje), om die te verdelen in vijf stapels voor de scholieren die uit de partner gemeentes komen kijken, en dan nog een berg voor de muzikanten. Al snel blijkt dat een groep niet kan komen omdat hun buschauffeur niet kwam opdagen, en dat lijkt normale gang van zaken. Ik ben ook een beetje teleurgesteld in de karige voedingswaarde van het tussendoortje waar zowel muzikanten als kinderen het deze avond op moeten doen, maar iedereen lijkt tevreden ik zet mezelf even opzij.

Na bespreking van hoe het publiek over de zaal te verdelen (scholieren, spontane inloop, en speciale reserves) is er eigenlijk niet zoveel meer te doen, en dus genoeg tijd om naar de verdere voorbereidingen van het concert te kijken. Om 17:30 komen de eerste gasten binnen, en al snel dimmen de lichten en komen de zwartgeklede glimmende orkestleden het podium op. Het publiek is enorm gemixt door gratis entree, genodigden van de muzikanten en de kinderen, en vrienden van de dirigent en componist. De dwarsfluitist zag ik gister toevallig bij een live salsa band waar hij met rumba ritmes tegen de trompetten in blies, en hij lijkt die energie mee te nemen in een klassiek fluitconcert, met een betoverende klank die ik nog nooit eerder zo de hoofdrol hoorde krijgen. Na het eerste concert word ik naar voren geduwd om de bloemen op het toneel te brengen, met een zenuwachtige Vanesa achter me aan die ineens enorme podiumangst blijkt te hebben. Ineens ben ik zo'n bloemenmeisje, met volle gouden lichten in m'n gezicht en een denderend publiek. Best wel cool! We rennen achterom via de nooduitgang om bovenin de 'arena' het tweede deel te bewonderen. Na vurige interpretaties van Mozart komen de "Ritmos Colombianos" met percussionisten, maar net voor die willen beginnen lijkt een van de vioolsnaren van de eerste violist geknapt te zijn! Hij sprint omlaag naar de kleedkamer en na een geduldige rust van het publiek starten de swingende tonen, wat mij betreft het beste deel van het concert. Na het applaus wordt de dirigent nog twee keer teruggefloten door het publiek, en mag ik weer het podium op dribbelen om dit keer ook een zoen op mijn wang in ontvangst te nemen in ruil voor de bloemen - mijn hele wang is nat van het dirigentenzweet maar ik vind het prachtig. Iedereen is euforisch, de muzikanten omhelzen elkaar en ik voel weer die uitzinnigheid die er ook heerste na het slotconcert in Madrid met de Sistema Europe jeugdgroep, afgelopen juli. Live klassieke muziek heeft tijdens de performance vaak een emotioneel, haast hypnotiserend effect, en kan mensen uitnodigen met nieuwe blik naar herinneringen en gedachten te kijken. Het applaus ter afsluiting neemt naar mijn idee dan al die energie samen - de creatieve interpretatie van de muzikanten en het meeleven van het publiek -, en creëert een soort gezamenlijke adrenaline-ontlading die echt geestverruimend kan werken. No pills needed!

Maestro Alejandro biedt aan om me terug naar Sabaneta te rijden in zijn gigantische auto, zijn pak hangt achterin, ik herinner me de oude Tschaikovsky partituren in het vak achterop de bijrijdersstoel, die ik zag zitten op onze trip naar Urrao een paar weekenden terug. Ik merk op dat de fietsenstandaard achterop nu hoger hangt, Alejandro knikt tevreden en vraagt me naar mijn volgende fietsplannen. We kletsen over mogelijke routes in de regio en het spijt hem dat hij morgen niet de rijwielen op kan, omdat hij nog wat mensen van het In Crescendo programma moet spreken. Ook sprak hij vandaag met de consul van Brazilië over hoe muzikale uitwisselingen te intensiveren met Colombia. Dat is voor mij extra boeiend, omdat ik steeds meer interesse krijg in Brazilië als volgende stop. Dan vertelt hij me met schitterende ogen over het "Teatro Amazonas", een theater dat zo'n honderd jaar geleden gebouwd werd midden in de Amazone, waar alles dus per boot werd aangesleept. Vandaag heb ik het even opgezocht en het ligt in een stad midden in het Braziliaanse regenwoud! Wellicht dat ik via de Maestro aan een volgend contact kan komen. Ook bestaat er een boot van Leticia - een plaatsje aan de Amazone rivier nabij het drielandenpunt Colombia-Venezuela-Peru - naar Manaus, het stadje van het theater. Enfin, dromen voor komende maanden...

De maestro vraagt nog hoe het Medellinse leven bevalt, we wisselen wat plannen uit, ik doe het voorstel om de leerlingen van het Movimiento Manglar uit te nodigen bij een van onze concerten en vertel over de mooie lesgeef-ervaring vorig weekend. Dan hebben we het nog over de orkaan die schijnbaar zo'n 30km langs zijn huis in Fort Lauderdale is gepasseerd (zegt hij lachend, met colombiaans optimisme). We spreken af een van de elektrische piano's van de academie naar ons appartement te brengen, en hij heeft via via een salsa-pianodocent contact voor me. Na warm afscheid van deze muzikaal-organisatorische duizendpoot stap ik blij uit op het drukke Sabaneta plein, lichtjes maken de donkere bomen knus, er knalt harde muziek van een podiumpje, en mensen zitten massaal met elkaar te kletsen, dansen, eten en drinken. Na een falafel met uitzicht op dit vermakelijke geheel besluit ik toch nog te willen dansen bij een Afrikaanse Rumba band in La Pascasia. Twee swingende bands met vooral bewonderenswaardige percussionisten vullen de avond, en we noemen het een muzikale dag. 

De volgende vroege ochtend per fiets de nu bekende Ciclovía af naar yoga in het park, helaas ditmaal met een robot-achtige yogadocent die met een soort metalen instructies de klas begeleidt; ze is een belichaming van mensen die yoga alleen als work-out met ongemakkelijke poses zien. Daardoor is de klas wel uitdagend en de rest van m'n frustratie adem ik eruit. De zon schijnt fel als we onder de hoge bomen vandaan lopen en ik installeer me met een koffie in de brandende warmte. Esteban komt al snel aan fietsen met een soort fluoriserend langemouwen-gewaad. We rijden terug via Sabaneta en beginnen aan de klim naar Caldas, via dezelfde weg die ik een paar weken geleden in het donker beklom met een aardige dosis concentratie-verwarring. Al snel blijkt, deze sportman is best wel sloom... Triomfantelijk fiets ik hem eruit, en na een paar heuvels besef ik dat dat flauw is, hihi. In het dorp slaan we een nog onbekende weg in, die schuin omhoog het dorp verlaat. Je wilde de natuur in toch? Grijnst Esteban. Het begint langzaam maar zeker erg hard te regenen. Mensen verschuilen zich onder afdakjes van neon-minimarkets, de weg is al snel verlaten en de regen stroomt in troebele slierten terug omlaag naar het dorp. Overal zie ik tinten groen, van het gras tot de ruisende bomen, en het lijkt of de natuur de wereld even helemaal overneemt.

Gelukkig blijkt mijn metgezel ook van de regen te houden (niet zoals die aanstellers die bij wat miezer de ronde van donderdagavond aflastten), en we klimmen voort. We komen in een dorpsstraat met mannen aan het bier onder golfplaten afdakjes. Ze kijken ons aan vanachter het regengordijn en grijnzen zonder veel begrip voor onze voortzetting. Er scheert een motor voorbij, maar zijn spetter-tsunami kan ons al niet meer doorweken. Na een korte stop voor wat snoepjes zetten we voort, en na een minuut gaat de weg over in rotsen-modderpad. We fiets-klauteren verder en komen tot mijn verbazing nog een tegenligger tegen. Dan fiets-waden we door wat overstekende rivieren en verdwijnen steeds verder omhoog het regenachtige tropische bos in. De omstandigheden zijn nieuw voor me maar ik kan deze spannende fietsvariant enorm waarderen, en mijn fietsje houdt het goed vol. Na nog een halfuur klimmen zien we wat gekleurde stoeltjes in de verte. Het blijken twee kleine "Fonda's", een soort rurale jungle-cowboy cafés. De tentjes worden tussen de bananenplanten en langs het bruine pad vergezeld door een luid mengsel van Reggaeton en Merengue tonen, een dansende familie en daarnaast vijf paarden die opgezadeld en wel rustig staan te wachten in de royale regen. Het restaurant met de dansers heeft geen eten - is gewoon te druk met dansen - en we nemen plaats bij de optie aan de overkant. Een vrolijk meisje komt ons vertellen dat ze niks hebben behalve Arepa's (een soort maispannenkoekjes), heel veel vlees, en kaas. We schreeuwen over de muziek uit en het lijkt net of we in de club staan, maar dan op een tropische zondagmiddag met als clubgezelschap het nu sensueel dansende stel aan de overkant, de swingende tropische bladeren en de paarden als muurbloempjes. Ik krijg een soort mix van een doorweekte kaassouflé en geroerde kaaspannenkoek en besluit dat ik ga proberen daarvan te genieten. We kletsen over het leven, dansen, doen wat pasjes tussen de impro-lunch, drinken zoete limonade (en hij een biertje), aaien een gezellige hond, staren naar de regen die zich in een riviertje mengt dat onder een houten loopbruggetje door stroomt. Onze fietsen staan af te druipen, we zijn zelf redelijk onderkoeld, de paarden geven een knipoog en ik vind dit een prachtige scene.

Na wat moedig inpraten op elkaar en onszelf beginnen we aan de glibberige afdaling. Het druppelt nog een beetje maar de bui is voorbij, en het omlaag manoeuvreren blijkt vooral met een overdosis zelfvertrouwen prima te gaan. Op de tocht terug passeren we nog een dorpsfeest en hebben we een discussie over daten, zelfliefde en therapie. Ik merk dat ik mijn gesprekspartner een beetje conservatief vind, maar als hij laat vallen dat zijn oma niet kan lezen en schrijven, en hij ook altijd met koud water doucht omdat er geen warm water in huis stroomt, krijg ik de zoveelste reality-check. Mait, dit is dezelfde wereld met dezelfde levensvragen, maar met enorm andere condities, jeugdervaringen, familieomstandigheden, wereldideeën, gedeelde gesprekken, etc. Altijd weer boeiend om zo'n moment tegen te komen. De afdaling doet me net zoals de vorige keer verbazen over al die geklommen meters (zo'n 460 meter stijging dit keer), en na een "doei tot de volgende" naar Esteban spreek ik mijn heilige dank uit naar de warme douche.

Een route die ik zeker niet alleen had gevonden, en een weekend met weer wat meer laagjes inzicht in de lokale maatschappij.