Colombiaans daten: Dansen en fietsliefde

Na een aantal weken ronddwalen en twee weekenden op mooie uitstapjes via de academie, werd het tijd voor wat nieuwe ontmoetingen buiten mijn muziekbubbel. Ik ontmoette al een aantal vriendelijke Uber chauffeurs, eentje nodigde me uit om met hem op trip te gaan in zijn auto en samen te dansen. Een leuk voorstel, maar deze knaap was niet helemaal mijn type, vooral niet qua levensstijl en interesses. Om dat soort zaken wat beter te matchen heb je handige apps, zoals Bumble. Het was al een flinke tijd geleden dat ik een dating app opende, en de eerste date was dan ook een duffe bevestiging van hoeveel saaie mensen zich op dat platform aansluiten. Mijn strategie is nu: Alleen op date met iemand naar een leuk muzikaal evenement waar ik anders in mijn eentje heen was gegaan. Dus die eerste date was naar een mooi pianoconcert van een jonge Venezuelaanse pianiste, en na een drankje en een halfuur gekwebbel over meneer zichzelf en een wonderbaarlijk talent voor het niet stellen van vragen, had ik alsnog een mooie muzikale avond. 

Poging twee lukte een stuk beter. Ik wilde weer salsa dansen, een wens die hier goed in de smaak valt. Maite Hontelé, een geweldige Nederlandse salsa trompettiste met wie ik via een oud klasgenoot (en fenomenale flamenco zangeres) in contact kwam, woonde hier tien jaar en raadde mij de bar "Son Havana" aan, nabij de "Calle 70", dé vroegere salsa straat van de stad. Paco (artiestennaam), een lief uitziende fysiek ingenieur, stelde voor daar op woensdagavond te gaan dansen. Een goed en concreet voorstel, en handig want op zo'n plek kun je altijd met anderen gaan dansen mocht het niet matchen. Na een wandeling dwars door de stad tijdens spitsuur, grote autowegen overstekend en onder begeleiding van een aantal verbaasde blikken over mijn verschijning op bepaalde straten, liep ik de Laureles wijk in; een bruisende, muzikale, ook toeristische wijk vol café's. Na een geweldig vega restaurant loop ik rond 20:00 de Cubaanse bar in. De salsa muziek schalt door de nog rustige ruimte, mensen verzamelen zich langs de muur en de danskriebels staan aan. Er is nog een nederlandse jonge vrouw die goed kan dansen, en de les start. Het blijkt helaas een van die zeer basale 1-2-3-5-6-7 lessen te zijn, en het spannendste moment is nog als een kneiterdronken toerist de les uit wordt gezet. Uiteindelijk leren we alsnog een vrolijke Rueda de Casino combinatie (in tweetallen in een kring dansen, waarbij je elke 4/8 tellen van partner wisselt), en een Mambo hupsje. Daarna is het vrij dansen, druipen de ritme-loze nieuwlingen af en wordt de vloer gevuld met geweldig swingend danstalent. Na een halfuur zie ik Paco binnenlopen, denk ik, maar hij loopt door naar een tafeltje met vrienden. Ik ben ondertussen met een vrolijke Colombiaan aan het dansen en loop na een tijdje naar Paco toe. Hij is net zo vriendelijk en rustig als op de foto. Na twee minuten kletsen (schreeuwen over de Timba ritmes) gaan we dansen. Wat een leuke manier om mensen te leren kennen, en wat zeldzaam dat zoveel studenten van allerlei afkomsten en leeftijden állemaal goed kunnen dansen en van salsa muziek houden. Ik wissel af met een oud maar zeer pittig dansend salsa-opaatje, en dans daarna nog verder met Paco, we lachen om de stapjes die niet lukken en dan als eindnummer komt ineens mijn uptempo favoriet uit de hoeken van het café: "Ave maría qué calor" van Timbalive, waar hij toevallig ook fan van is. Hij brengt me naar de taxi en we spreken af weer te gaan dansen. Precies wat ik wilde: een lokale student ontmoeten, lekker dansen, wat nieuwe "Paisa" woordjes leren (het accent dat ze in deze regio spreken), zoals dat Paco vertelde dat het "chimba" was om te dansen. Verder is hij een groot fiets- en natuurliefhebber en gaan we een keer de bergen in klimfietsen.

Poging drie... scheepsrecht? Carlos (artiestennaam) staat me nogal zenuwachtig op te wachten bij de Cafebreria - een leuk boekencafé naast het "Parques del río" park. Het heeft die middag keihard geregend dus spreken we voor de zekerheid binnen af, en nemen plaats in een lage zithoek. Na wat onhandige grapjes om het ijs te breken wordt er al snel over vanalles gekletst. Hij is amper het land uitgeweest, maar kent wel veel reizen binnenlands - precies waar ik meer over wil horen. Ook blijkt hij een groot fietsliefhebber en wil alle details weten over de route Amsterdam-Barcelona. Hoe werkt dat dan met landsgrenzen en veiligheid? Uitleggen hoe anders dat in Europa is is nog best lastig aan iemand die daar geen beleving van heeft, en doet des te meer waarderen hoe fijn wij het thuis hebben. We praten verder over studeren, daten, toekomst, het dromen van andere culturen en talen, hobby's, familierelaties... en belanden uiteindelijk aan bij een gesprek over machismo en man-vrouw verhoudingen vergeleken tussen hier en Europa. Na wat botsing geven we toe gewoon in een hele andere context opgegroeid te zijn, en zo ieder vanuit eigen ervaring sprekende een idee hebben van waar de kern van het probleem zit. Een goed gesprek, al stoor ik me aan zijn idee dat het in Europa een stuk minder erg is. Natuurlijk zijn de femicide cijfers hier hoger, en is de seksistische cultuur hier een heel visueel probleem. Ik probeer uit te leggen dat er in Europa, in ieder geval in Nederland en in Spanje, absoluut ook sprake is van een paternalistische cultuur, maar dat die zich misschien wat meer vertaalt naar 'achter gesloten deuren' praktijken. Wat leuk is is dat we beiden meer willen weten over elkaars ervaringen, dat maakt het leven in een andere cultuur zo interessant. Een aantal dagen later stuurt hij me een spraakbericht: "Nos vamos conociendo. Tú la ciudad aquí, y yo el mundo, a través de tí." Ofwel; We gaan elkaar leren kennen, jij de stad hier, en ik de wereld doordat ik jou leer kennen. Dat is toch een leuke uitwisseling van kennis! We zijn ondertussen aanbeland bij een Zwitserse pizzeria (?), maar Carlos eet eigenlijk nooit diner vertelt hij. Dit in verband met zijn trainingsschema: Elke ochtend om 5:00 op om een berg op te rennen met zijn hond. Vandaag maakt hij een uitzondering en ik ben blij dat de discipline niet te obsessief is. Daarnaast past zo'n ritme wel beter bij mij dan een wilde feestganger. Enfin, we doorkruisen het stadspark, steken de glinsterende rivier over, de bomen zijn kleurig verlicht en we naderen het grote Teatro Metropolitano. In de metro had ik een aankondiging zien hangen van het "Quinteto Revolucionario", een Tango kwintet, en we lopen nu de luxe foyer in met net geklede mensen. Na wat Paisaanse woordenwisseling krijgen we een upgrade van onze stoelen, en het concert is werkelijk prachtig, met als hoofd act een wilde accordeonist die de meest vurige harmoniën over zijn knie heen waaiert. Na afloop moet Carlos ervandoor, en brengt hij me naar de Metro. Hij gaat naar zijn oma ten noorden van Medellín om voor haar te koken en haar morgenochtend te helpen met wat beweging en een goed ontbijt. En dat op een vrijdagavond! De volgende keer gaan we dansen, of naar een uitzichtpunt fietsen.

Zaterdagochtend ga ik met een vroege metro naar Poblado om een fiets op te halen die Maestro Alejandro in zijn luxe hotel lobby heeft achtergelaten. Met helm en al staat de oranje-blauwe mountain crosser me op te wachten op de chique vloerbedekking; een glimlachende hotelbediende rijdt hem voor, en zodra ik de heuvel afrijd weet ik dat ik thuis ben in de stad. Er volgt een spannende route terug naar mijn appartement in het zuidelijke Sabaneta; over hoge stoepen en slalommend langs auto's en benzinestations, maar met eigenlijk genoeg ruimte op straat! Ik vind een supersonische fietsenmaker bij mij om de hoek en laat de hele fiets grondig nalopen, nieuwe banden erop, een blinkende bel, een bidon met een leeuw, een handig reparatiesleutel setje en met USB-oplaadbare fietslichten (!), en ik word uitgenodigd voor de avondroutes die ze met een groepje fietsliefhebbers doen. 

De volgende ochtend is het zover: De Ciclovía! Om 7 uur rij ik Sabaneta uit, en al snel zie ik grote oranje pionnen die de auto's de weg ontnemen. Het is een droom; twee hoofdwegen dwars door de vallei van de stad zijn tot vanmiddag autovrij, net zoals alle komende zondagen het geval zal zijn. Fietsers in allerlei vrolijke pakjes, kleuren en maten razen (of kruipen) voorbij, en langs de weg staan fruit- en sap kraampjes, naast de meest innovatieve fiets-reparatie stalletjes die hun handen vol hebben aan blinkende sportfietsen en rammelende mountainbikes. Er wordt ook hardgelopen, gewandeld en geskate, en dat voor de volledige weg van 25km lang. Iemand roept mijn naam, het is de fietsenmaker van gister, wat een gezelligheid. Ik stop halverwege voor een yogales in het park, en ontmoet in een koffietent nog de vrolijke Amerikaanse babbeltante Nicole die al een maand spaans aan het leren is maar nog geen ontbijt kan bestellen, maar verder wel vol goede moed is. Met de yoga groep liggen we onder hoge groene bomen vol vogels, en delen we in de cirkel waar we dankbaar voor zijn. Het doet me denken aan de bijzondere yoga-familie in Barcelona, vriendelijke en warme mensen ongeacht of ze elkaar kennen. Na afloop drink ik thee met de vriendelijke yoga docent, een charmanteling, maar dus wel weer zo'n man die alleen maar over zichzelf praat. Enfin, door terug de stad in, en bovenlangs via fleurige woonwijken kom ik weer in mijn dorpscentrum, waar ik een Libanese falafel tent (letterlijk, plastic dakje) vind net voor de regen met rivieren van de straat afstroomt. De falafel-kebab mannen willen Nederlands leren, en gelukkig belt Roya net waardoor ik ze zeg dat ze dan maar goed van het gesprek moeten leren. De regen blijft kletteren en het daglicht van de resterende zondag is ten einde. Fijn lees-weer!

Deze week op de planning: Meer dansen, meer fietsen en wellicht nog eens op date. Adieu!